Bezpieczeństwo w czasie wakacji

Poniżej krótka prezentacja wideo

Śmieszne rymowanki

Nasza propozycja na dziś to kilka śmiesznych wierszyków😀

Pchła

Szły pchły koło wody,

pchła pchłę pchła do wody.

I ta pchła płakała,

że ją tamta pchła popchała.

Tere-fere

Tere-fere kuku,

strzela baba z łuku.

Strzelałaby z rewolweru,

lecz się boi huku.

Wąż

Idzie wąż wąską dróżką, 

nie porusza żadną nóżką.

Poruszałby, gdyby mógł,

lecz wąż przecież nie ma nóg!

Cisza

Cisza na morzu,

wicher wieje.

Kto się odezwie,

ten zbałwanieje.

Wyliczanki

Dzisiaj mamy dla Was propozycję kilku wyliczanek, które możecie wykorzystać w zabawie z przyjaciółmi.

Baca
Na podwórku, koło studni,
Ktoś patykiem w wiadro dudni.
Leci baca, patrzy kto to,
Potknął się i upadł w błoto.
Leży w błocie już dwa dni,
A tym bacą będziesz ty.


Złodziej czarodziej
Na ulicy Reja złapano złodzieja,
a ten złodziej był czarodziej
i powiedział tak:
raz, dwa, trzy, odchodź ty!

Tola
Poszła Tola na wagary,
wzięła z sobą plecak stary.
A w plecaku dziura była,
prawie wszystko pogubiła.
Co w plecaku jeszcze tkwi,
powiesz teraz właśnie Ty...


Most
Na wysokim moście
bili się dwaj goście.
Tego szkoda, tego szkoda,
wyrzucamy tego smroda!


Diabeł
Siedzi diabeł koło krzaka
i się gapi na ślimaka.
Raz, dwa, trzy
kryjesz Ty!

Jak napisać recenzję do gazetki

Informacja – jest tym, co powiedziano lub napisano o kimś lub o czymś;

Opinia – jest przekonaniem o czymś, poglądem na jakąś sprawę.
Teksty dziennikarzy obfitują zarówno w informacje jak i opinie.
Własne zdanie autora, jest szczególnie ważne w recenzji – czyli w omówieniu i ocenie dzieła literackiego, spektaklu teatralnego, filmu, koncertu itp.

Recenzja składa się z:
– części informacyjnej
– części analityczno‑krytycznej
– części oceniającej

Recenzje najczęściej publikowane są w gazetach, czasopismach, na stronach internetowych. To omówienia filmu, wystawy, tekstu literackiego, spektaklu teatralnego, audycji radiowej, dzieła sztuki, koncertu. Recenzja łączy w sobie elementy opisu, streszczenia, opowiadania lub charakterystyki.

Przed napisaniem recenzji:
• gromadzimy informacje o dziele;
• ustalamy, kto będzie jej adresatem;
• określamy jej cel, czy recenzja będzie miała charakter informacyjny, czy krytyczny;
• gromadzimy słownictwo wartościujące.

Przykład recenzji filmu „Wiedźmin” z 2001 roku, napisaną przez recenzenta Marka Kamińskiego na stronie internetowej www.filmweb.pl.

Kiedy pod koniec lat 80. w „Fantastyce” Andrzej Sapkowski opublikował pierwsze opowiadanie, którego bohaterem był Wiedźmin nie przypuszczał, że kilka lat później Geralt z Rivii, zwany Białym Wilkiem stanie się jednym z najpopularniejszych bohaterów literackich nie tylko w Polsce, ale również poza jej granicami […]. Decyzja o przeniesieniu przygód Geralta na duży ekran nie zaskoczyła właściwie nikogo. „Wiedźmin” cieszył się ogromną popularnością w kraju i zagranicą, zatem film opowiadający o Białym Wilku teoretycznie był skazany na sukces. Niestety, obraz Brodzkiego […] to film nielogiczny, źle zmontowany i swoją jakością daleko odbiegający od poziomu do jakiego przyzwyczaił nas w swoich opowiadaniach Andrzej Sapkowski.

Fabuła „Wiedźmina” to kompilacja wątków z kilku różnych opowiadań, m.in.: „Mniejszego zła”, „Kwestii ceny”, „Granicy możliwości”, a motywem spinającym je w jedną całość jest historia Geralta i Ciri […].

Oglądając „Wiedźmina”, miałem cały czas wrażenie, jakby jego twórcy wybrali kilkadziesiąt scen z materiału, który nakręcono na potrzeby serialu i zmontowali z tego film kinowy tylko po to, żeby z naszych kieszeni wyciągnąć jeszcze parę złotych. Poszczególni bohaterowie opowieści pojawiają się niejednokrotnie, jak spod ziemi […].

Podobnie bez sensu są zestawione ze sobą poszczególne historie.

[…] Na pochwały nie zasługuje również scenariusz obrazu […]. Pomijam tu już fakt, iż fabuła filmu nie trzyma się wiernie opowiadań Sapkowskiego, co może razić najbardziej zagorzałych fanów Geralta, ale wielokrotnie dialogi bohaterów stoją na niskim, żeby nie powiedzieć żenującym poziomie.

[…] Oglądanie Wiedźmina utrudnia dodatkowo fatalny montaż […].

[…] kwestie niektórych bohaterów są poucinane w połowie, co sprawia, że i tak zagmatwana i niejasna fabuła staje się jeszcze bardziej skomplikowana. Denerwujące jest również kończenie niektórych scen, których wykonanie przywodziło mi na myśl wenezuelskie seriale.

Pisząc o „Wiedźminie”, nie sposób pominąć efektów specjalnych, które, choćby z racji gatunku, […] odgrywają ważną rolę. Niestety nie ma ich zbyt wiele, ale z drugiej strony może to i dobrze, bowiem ich wykonanie, wbrew zapowiedziom twórców, daleko odbiega od światowych standardów. Potwory, z którymi walczy Geralt, w większości wyglądają na zrobione z plastiku, a monstrum na bagnach przypomina najeżony kolcami worek.

Na pochwałę zasługują natomiast występujący w „Wiedźminie” aktorzy. Michał Żebrowski, który do tej pory kojarzył się z honorowym Skrzetuskim albo fircykowatym Tadeuszem, doskonale przeistoczył się w brutalnego wiedźmina. Grany przez niego Geralt jest wiarygodny, naturalny, a przede wszystkim wierny książkowemu wizerunkowi postaci […]. Zamachowski rolą Jaskra po raz kolejny udowadnia, że jest jednym z najlepszych aktorów w kraju […].

„Wiedźmin” niestety nie jest dobrym filmem […]. W tym obrazie zawodzi praktycznie wszystko poza aktorstwem, nawet muzyka autorstwa Grzegorza Ciechowskiego jest bardzo przeciętna […] to po prostu kompilacja luźnych, nie zawsze powiązanych ze sobą logicznie scen. Pozostaje jedynie mieć nadzieję, że serial telewizyjny będzie lepszy od filmu kinowego, bo jeżeli nie to dojdę do wniosku, iż twórczości Sapkowskiego nie można przenieść do żadnego innego medium poza literaturą […].

źródło: epodreczniki.pl

DO CZEGO SŁUŻY JĘZYK

Język jest systemem znaków dźwiękowych, który powstał drogą naturalnego rozwoju i służy członkom społeczności ludzkiej do porozumiewania się i poznawania świata. Zaspokaja potrzeby całego narodu, wspólnoty. Jest własnością wszystkich użytkowników, rozwija się, żyje i zmienia wraz z nimi. Dzięki niemu możemy osiągać cele indywidualne i grupowe. W każdej wspólnocie, która posługuje się tym samym językiem, odgrywa on rolę integrującą.

Wyróżniamy trzy funkcje języka:
1. komunikatywną (informacyjną) – język jako najważniejsze narzędzie porozumiewania się;
2. socjalizującą – język jako element łączący wszystkich członków danej wspólnoty;
3. kulturotwórczą – dzięki językowi uczymy się wzorów zachowań i nabywamy od najbliższych wiedzę o świecie.

Poza podstawowymi funkcjami można wyróżnić sprawczą funkcję języka np. kiedy stanowimy prawo, ogłaszamy wyrok, zawieramy umowy, składamy przysięgę wojskową lub małżeńską, nadajemy imię. Aby powyższe fakty zaistniały, trzeba wypowiedzieć lub zapisać określone słowa, np. nadaję ci imię, przysięgam dochować wierności, Strony oświadczają, że powyższa umowa obowiązuje...

W zaklęciach, formułach magicznych, niektórych imionach ujawnia się magiczna funkcja języka, której podstawą jest wiara w to, że za pomocą słów da się zmienić rzeczywistość.

Rozdział 1
Porozumienie jest najważniejsze

Tekst zawiera refleksje dotyczące roli intencji wypowiedzi w porozumiewaniu się.

Porozumiewanie się za pomocą języka jest jednym ze sposobów informowania. Wiedzę o świecie, informacje uzyskujemy nie tylko za pośrednictwem języka, ale od świadomych nadawców. Dochodzące do nas komunikaty możemy interpretować tym lepiej, im lepiej znamy język i im głębiej możemy zrozumieć świat myśli i uczuć nadawcy. Od naszych kontaktów językowych z innymi ludźmi wymagamy, aby były jasne, precyzyjne, bez niedomówień. Jest to szczególnie ważne wtedy, gdy mówimy o komunikacji językowej jako składniku życia społecznego. Jako użytkownicy języka w kontaktach społecznych mamy oczekiwania wobec nadawców komunikatów. Gdy jesteśmy o czymś powiadamiani, to oczekujemy jasności przekazu dostosowanego do naszych możliwości odbioru. Jeżeli sami występujemy w roli nadawców, to oczekujemy zrozumienia naszych wypowiedzi zgodnie z intencjami, bez uprzedzeń, bez z góry przyjętych założeń. Warunkiem rozumienia komunikatu nadawcy przez odbiorcę jest dotarcie do rzeczywistych intencji nadawcy, właściwe odczytanie jego aktów mowy. Szczęście komunikacyjne, rzeczywisty akt porozumienia, możliwe są tylko wtedy, gdy działania językowe nadawcy i odbiorcy są szczere i gdy obaj prawidłowo odczytują intencje wypowiedzi.

Rozdział 2
Język jako wartość i narzędzie wyrażania wartości.

Tekst zawiera fragmenty artykułu profesora Kazimierza Ożoga „Kilka uwag o wartości języka” oraz cytaty z Biblii dotyczące języka.

[…] Język ma swoiste położenie w świecie wartości. Sam będąc wartością, służy do wyrażania innych wartości. Człowiek mówiący wyraża swoje wartościowanie głównie przez język, jest to więc wartość szczególna […].

[…] Język w Biblii ukazywany jest jako dar Boga, a więc dobro, wartość dla pojedynczego człowieka i całej wspólnoty. Wykład o wartości języka ma w Biblii co najmniej trzy wymiary (piszę co najmniej, gdyż pomijam tu kwestię języka, słowa kierowanego przez Boga do ludzi): po pierwsze, język ukazywany jest jako podstawowa wartość w życiu pojedynczego człowieka, jego najbardziej osobiste dobro, które pozwala mu na ekspresję najbardziej intymnych myśli, przeżyć, na oddanie słowami tego, co mieści się w „sercu” i wnętrzu człowieka, po wtóre, jako wartość w komunikacji człowieka z człowiekiem, jako podstawowe narzędzie przekazu informacji i kierowania innym, a po trzecie, jako doskonałe – a więc bardzo wartościowe – narzędzie głoszenia przez wspólnotę i pojedynczą osobę chwały należnej Bogu Pismo święte w całej swej powadze uczy, a więc daje pouczenia, rady, umoralniające sądy, praktyczne nauki – często zmetaforyzowane – jak powinien wyglądać dobry język w użyciu, taki, który zapewni człowiekowi powodzenie w życiu i błogosławieństwo Boże. Te same spostrzeżenia, często nawet spłycone, spotkać można we współczesnych podręcznikach teorii komunikacji. Biblia dostrzega także takie osoby, które nie mówią, brak możliwości posługiwania się językiem jest wielkim brakiem podstawowego dobra człowieka, jest więc nieszczęściem. Język jest wspaniałym darem Bożym, jednak ten niezwykły dar może być użyty dobrze bądź źle. Domena działań językowych przekłada się na ważne kategorie moralne. Życie człowieka zależy także od sposobów używania przez niego języka:

1. „Życie i śmierć są w mocy języka”. (Prz. 18, 21),

2. „W mowie jest chwała i hańba człowieka, a język może sprowadzić jego upadek”. (Syr. 5,13)

Pismo święte chwali, zaleca język, który przynosi życie i chwałę człowiekowi. Jest to język, który określany jest wprost jako dobry i zestawiany jest przez opozycję z językiem złym (przewrotnym). Jest to mowa życzliwa, łagodna, oszczędna w słowach, nieobłudna, niosąca prawdę. Obraz dobrej komunikacji przez język proponowany przez Biblię jest uniwersalny i jak najbardziej można go stosować do współczesnych sposobów skutecznego, życzliwego, prawdziwie ludzkiego porozumiewania się. Są to zalecenia ciągle aktualne […].

Co ciekawe, obserwacje biblijne dotyczą pierwotnej odmiany języka, jaką jest odmiana mówiona. Wiele obserwacji i zaleceń biblijnych dotyczy naszych najprostszych, potocznych, codziennych – do zastosowania tu i teraz – kontaktów językowych. Są to mądrości uniwersalne, znakomicie wplecione w przykłady pochodzące z najbardziej podstawowych doświadczeń człowieka […].

3. „Dobre słowa są plastrem miodu, słodyczą dla gardła, lekiem dla ciała”. (Prz. 16, 24)

4. „Drzewem życia jest język łagodny, złamaniem na duchu – przewrotny”. (Prz. 15, 4)

5. „Człowiekiem nikczemnym i nicponiem, kto chodzi z kłamstwem na ustach”. (Prz. 6, 12)

6. „Nie uniknie się grzechu w gadulstwie, kto ostrożny w języku – jest mądry”. (Prz. 10, 19)

7. „Do pouczeń serce swe nakłoń, do mądrych słów – swoje uszy”. (Prz. 23, 12)

Księgi Pisma świętego nieraz podkreślają, że zły język jest najpierw niszczący, destrukcyjny dla posługującego się nim człowieka, a także – co ważne – przekleństwem, nieszczęściem dla otoczenia osoby tak mówiącej. I przeciwnie, dobra mowa jest zbawienna nie tylko dla jej autora, ale i dla wspólnoty:

8. „Do Pana w swoim utrapieniu wołałem i wysłuchał mnie. Panie, uwolnij moje życie od warg kłamliwych i od podstępnego języka!” (Ps 120)

9. „Nigdy nie powtarzaj słów zasłyszanych, a nic na tym nie stracisz”. (Syr 19, 7)

Rozdział 3
Dygresje o języku

Tekst zawiera fragment Pieśni V „Beniowskiego” Juliusza Słowackiego

Chodzi mi o to, aby język giętki

Powiedział wszystko, co pomyśli głowa:

A czasem był jak piorun jasny, prędki,

A czasem smutny jako pieśń stepowa,

A czasem jako skarga nimfy miętki,

A czasem piękny jak aniołów mowa...

Aby przeleciał wszystko ducha skrzydłem.

Strofa być winna taktem, nie wędzidłem.

Z niej wszystko dobyć, zamglić ją tęsknotą,

Potem z niej łyskać błyskawicą cichą,

Potem w promieniach ją pokazać złotą,

Potem nadętą dawnych przodków pychą,

Potem ją utkać Arachny robotą,

Potem ulepić z błota, jak pod strychą

Gniazdo jaskółcze przybite do drzewa,

Co w sobie słońcu wschodzącemu śpiewa...

I gdyby stary ów Jan Czarnoleski

Z mogiły powstał, toby ją zrozumiał

Myśląc, że jakiś poemat niebieski,

Który mu w grobie nad lipami szumiał,

Słyszy, ubrany w dawny rym królewski,

Mową, którą sam przed wiekami umiał.

Potem by, cicho mżąc, rozważał w sobie,

Że nie zapomniał mowy polskiej w grobie.

Podsumowanie

Język służy do: informowania, porozumiewania się, poznawania świata, tworzenia nowej rzeczywistości, wywoływania wzruszeń, wyrażania emocji, tworzenia i umacniania wspólnoty narodu, umacniania jedności duchowej, kształtowania osobowości, oddziaływania na społeczeństwo, oznaczania rzeczywistości pozajęzykowej.

źrodło: epodereczniki.pl

Tożsamość w internecie

Kim jestem? Jak widzą mnie inni? Czy jestem zadowolony z mojego wizerunku? — Te pytania warto sobie zadać przy okazji rozważań o relacjach z innymi za pośrednictwem internetu.

W internecie przetrwają informacje, o których ludzie mogą już nie pamiętać. Wprowadzone do niego treści pozostają tam bardzo długo i można do nich dotrzeć w każdej chwili. Nawet po usunięciu danych, w sieci pozostaje po nich ślad, np. na serwerach wyszukiwarek. A przecież wszystko, co o tobie można znaleźć w internecie, wpływa na twój wizerunek w oczach innych użytkowników.

Czy chciałbyś, żeby twój internetowy obraz przedstawiał osobę nieuprzejmą, niemyślącą o innych? Z pewnością nie. W kontaktach z innymi użytkownikami sieci przestrzegaj zasad kultury tak samo, jak w kontaktach bezpośrednich. Choć główne wytyczne dobrego zachowania pozostają takie same, w internecie kulturę osobistą pokazujemy trochę inaczej — m.in. poprzez wystrzeganie się spamowania czy trollowania, uważne i poprawne pisanie maili, niezaśmiecanie sieci. Stosowanie się do zasad netykiety sprawia, że także i inni chcą się do nas odnosić z szacunkiem.

Przestrzenią spotkań z innymi użytkownikami sieci są media społecznościowe. Forum, serwis społecznościowy, wirtualny świat gry — każde z tych miejsc rządzi się własnymi prawami. Inaczej przebiegają w nich kontakty z internautami i inne przybierają formy. Wynika to np. z tego, że w serwisie społecznościowym twoi znajomi wiedzą, kim jesteś naprawdę, a na forum zwykle nie. Anonimowość jednak nie oznacza, że możesz łamać zasady netykiety. Przecież zawsze za nickiem czy awatarem kryje się prawdziwy człowiek, którego uczucia możesz zranić.

Internet daje wielkie możliwości jego użytkownikom. Możesz kreować swój wizerunek za jego pośrednictwem. Zmieni się on w zależności od tego, jaki materiał o sobie udostępnisz czy jaką stronę „polubisz”. Nie wszystko jednak podlega twojej kontroli — inni użytkownicy mogą zamieścić twoje zdjęcie czy napisać o tobie złośliwy komentarz. Staraj się chronić przed takimi sytuacjami nie tylko poprzez odpowiednie ustawienia twoich profili czy prośby o skasowanie materiałów. Przede wszystkim przez ranienie innych nie zachęcaj internautów do działania na twoją szkodę.

źródło: edukacjamedialna.edu.pl

Jak rozróżniać informacje prawdziwe od fałszywych?

Po dotarciu do źródła i znalezieniu w nim informacji na interesujący nas temat, należy ocenić jej wiarygodność i użyteczność. Potrzeba informacyjna określa, jakie cechy materiału będą dla nas priorytetowe. To, co w pewnej sytuacji może być wadą źródła informacji, w innej jest zaletą, np. duża ogólność przeszkadza, gdy chcemy znać szczegóły, ale przydaje się, gdy nic jeszcze nie wiemy na dany temat. Ocena wiarygodności materiału to najtrudniejsze zadanie, jakie stoi przed osobą szukającą informacji — zwłaszcza wśród źródeł internetowych. Aby wiedzieć, w jakim stopniu uzyskana informacja jest godna zaufania, należy ocenić wiarygodność źródła, zastanawiając się nad następującymi kwestiami:

• Kim jest autor materiału oraz kto wziął odpowiedzialność za publikację? Wiarygodności sprzyja prestiż wydawnictwa książkowego czy powaga instytucji, do której należy portal internetowy. Np. za bardziej wiarygodne uznamy słowniki internetowe PWN niż słowniki działu Portal Wiedza serwisu Onet.pl. W przypadku publikacji naukowych warto zwrócić uwagę na recenzentów pracy.

• W jaki sposób autor pozyskał informacje? Czy jest specjalistą w danej dziedzinie lub sam doświadczył tego, o czym mówi? A może pozyskał informacje z drugiej ręki? Należy prześledzić, na kogo się powołuje i jakie źródła przytacza. Jeśli nie podaje źródeł swoich informacji, jest mniej wiarygodny.

• Czy autor starał się jak najbardziej rzetelnie i starannie zaprezentować temat? Wiarygodności sprzyja przedstawienie wielu różnych punktów widzenia, powoływanie się na wiele różnych źródeł, chęć bezstronnej prezentacji ich zawartości, a także dbałość o językową i graficzną formę tekstu.

• Kiedy powstał dany materiał? Jeśli nie możemy tego określić, warto ustalić, czy źródło informacji jest często aktualizowane.

źródło: http://edukacjamedialna.edu.pl/

Jak napisać kulturalnego e-maila?

Prezentacja zawiera informacje na temat pisania e-maila oraz wskazówki dotyczące kulturalnego ich redagowania.

Wysyłanie kulturalnych e-maili to trudna sztuka, warto uczyć naszych uczniów netykiety.

Superbohaterowie

Kim jest superbohater i czym się charakteryzuje? Pewnie kojarzysz go z dzielnymi postaciami z bajek animowanych, wyposażonymi w nadprzyrodzone zdolności. Jednak czy tylko one zasługują na miano superbohaterów? Może spotykasz takie osoby także w codziennym życiu?

Postacie superbohaterów spotykamy w literaturze, filmie i życiu codziennym.

W mitologii Greków i Rzymian byli to herosi, czyli półbogowie obdarzeni nadludzkimi przymiotami. W średniowieczu zastąpili ich dzielni rycerze i władcy, a współcześnie żołnierze, tajni agenci, wreszcie bohaterowie filmów i komiksów. Współcześni superbohaterowie, w przeciwieństwie do swoich poprzedników, nie zawsze posiadają nadludzkie zdolności, prowadzą zwyczajne życie i nie dążą do zaszczytów. Liczy się dla nich sprawiedliwość, dobro, odwaga. Superbohaterów możemy spotkać w życiu codziennym, to: żołnierze, wolontariusze, lekarze, strażacy, a także zwykli ludzie, którzy, czasami z narażeniem życia, pomagają innym.

Słowniczek

Achilles

w mitologii greckiej główna postać Iliady Homera, syn śmiertelnika Peleusa i bogini Tetydy; najdzielniejszy z Greków walczących pod Troją, zabójca Hektora; jako niemowlę został obmyty przez Tetydę w wodach Styksu, co uczyniło go odpornym na ciosy; przez nieuwagę matki wrażliwa pozostała jednak pięta (tzw. pięta Achillesa); zginął trafiony w nią strzałą Parysa

Batman

superbohater nieposiadający nadludzkich zdolności, wykorzystujący w walce z przestępczością zdolności detektywistyczne, ponadprzeciętną sprawność fizyczną i wymyślne akcesoria

Hektor

w mitologii greckiej syn Priama i Hekuby, najdzielniejszy bohater trojański; który jako waleczny syn króla Troi był odpowiedzialny za obronę miasta; zabił Patroklosa, czym ściągnął na siebie zemstę Achillesa i zginął z jego ręki

heros

(łac. heros ← gr. ἥρως) 1. w mitologii greckiej: potomek bogów z ich związków ze śmiertelnikami; półbóg; 2. pot. człowiek odważny, dokonujący niezwykłych czynów

Irena Sendlerowa

polska działaczka społeczna i charytatywna, w czasie II wojny światowej była członkinią Rady Pomocy Żydom („Żegoty”); współtworzyła sieć ludzi i organizacji, która podjęła próbę uratowania ok. 2500 żydowskich dzieci (nie wszystkie przeżyły wojnę); w październiku 1943r. została aresztowana przez Gestapo, jednak „Żegocie” udało się ją uwolnić; w czasie powstania warszawskiego była sanitariuszką w jednym z powstańczych punktów sanitarnych na Mokotowie

Janina Ochojska

absolwentka astronomii, polska działaczka humanitarna, założycielka Polskiej Akcji Humanitarnej, której celem jest niesienie pomocy w rejony dotknięte klęskami żywiołowymi i konfliktami zbrojnymi, od dziecka zmaga się z chorobą Heinego‑Medina

Janosik

zbójnik tatrzański; działał na Słowacji , pojmany i stracony; z biegiem czasu jako obrońca biednych stał się bohaterem; przedstawiany w podaniach i pieśniach ludowych na Słowacji i Podhalu w Polsce; poświęcili mu swoje utwory poeci, malarze, muzycy

Józef Szczepański

polski poeta, powstaniec warszawski, żołnierz batalionu Parasol Armii Krajowej, uczestniczył w wielu akcjach bojowych, w tym czasie tworzył też poezję, będącą zapisem walk powstańczych, zmarł 10 września 1944 r. w wyniku doznanych obrażeń

Polska Akcja Humanitarna

organizacja pozarządowa utworzona w 1992 r. przez Janinę Ochojską; jej celem jest udzielanie pomocy humanitarnej osobom dotkniętym skutkami klęsk żywiołowych i konfliktów zbrojnych; specjalizuje się w zapewnianiu dostępu do wody, żywności, niezbędnych przedmiotów codziennego użytku, pomocy medycznej i odpowiednich warunków sanitarnych oraz edukacji z zakresu prawidłowej higieny; buduje, naprawia i utrzymuje infrastrukturę wodną; skupia się na niesieniu pomocy przede wszystkim: kobietom, dzieciom, uchodźcom

Robin Hood

angielski, legendarny bohater ludowy, według ballad i poematów z XIV–XVI w. dowodził grupą dzielnych zabijaków, kryjących się w lasach w hrabstwie Yorkshire i Nottinghamshire, z którymi napadał na zamki i klasztory, walcząc w obronie biednych i uciskanych; nie potwierdzono istnienia historycznego pierwowzoru tej postaci, przypuszczalnie od XII w. określano tym imieniem przywódców rozbójników leśnych

rycerstwo

1. warstwa społeczna w średniowieczu, będąca elitą społeczeństwa feudalnego i stanowiąca jego siłę zbrojną; 2. rycerze zgromadzonych pod czyjąś komendą, na placu boju itp.

rycerz

(niem. Ritter) 1.w średniowieczu: członekstanu rycerskiego, którego obowiązkiem była służba wojskowa; później: żołnierz pochodzący ze stanu szlacheckiego; 2. (pot.) o mężczyźnie pełnym galanterii w stosunku do kobiet

Spider‑Man

superbohater obdarzony wskutek ugryzienia przez radioaktywnego pająka takimi mocami jak wielka siła, zwinność, szybkość, umiejętność chodzenia po ścianach oraz pajęczy zmysł ostrzegający przed niebezpieczeństwem; posiada też na przegubach rąk urządzenia do wystrzeliwania substancji przypominającej pajęczą sieć

superbohater

bohater komiksu, filmu animowanego, fabularnego walczący ze złem (np. z przestępczością, w obronie środowiska naturalnego), mający ponadprzeciętne, często nadludzkie, zdolności (np. umiejętność latania, wielką siłę, zdolność czytania w myślach), zwykle ubrany w charakterystyczny kostium, często stosujący pomocne w walce akcesoria

Superman

1. kosmita z planety Krypton przybyły na Ziemię jako niemowlę; jeden z najsilniejszych superbohaterów, potrafiący latać, bardzo odporny fizycznie, niezwykle szybki, posiadający umiejętność widzenia przez przedmioty, czerpiący energię z promieni słonecznych, wrażliwy na działanie kryptonitu, radioaktywnego minerału z jego planety; 2. pot. mężczyzna odznaczający się niezwykłymi cechami fizycznymi i umysłowymi, odnoszący sukcesy i mający powodzeniu u kobiet; supermen, supermężczyzna

Zawisza Czarny z Garbowa

sławny rycerz, uczestnik wielu wojen, związany z dworem Zygmunta Luksemburskiego, niepokonany na turniejach, symbol prawości i cnót rycerskich; odznaczył się w bitwie pod Grunwaldem (1410); zginął w niewoli tureckiej po wyprawie Zygmunta Luksemburskiego przeciw Turkom

źródło: epodreczniki.pl

Jak być fair w internecie

Wolność słowa to prawo do mówienia tego, co się myśli. Inne osoby powinny szanować to, co mówisz, a ty — wypowiedzi innych osób. Nawet jeśli się z nimi nie zgadzasz. Wprawdzie w sieci można powiedzieć prawie wszystko, jednak niektórych rzeczy lepiej nie mówić.

Netykieta to zbiór zasad właściwego zachowania w sieci. Wiele z jej wskazań dotyczy szacunku dla innych osób, tolerancji i otwartości. Szanowanie innych to również kulturalne wypowiadanie się. Dlatego pamiętaj, aby:

• nie stosować zbyt wielu wielkich liter. Tekst zapisany wielkimi literami rozumie się jako „wykrzyczany”;
• pisać poprawnie, stosować właściwe znaki interpunkcyjne;
• unikać nadmiaru emotikonek.

Jeśli chcesz właściwie zachowywać się w Internecie, szanuj prawo autorskie. Do plagiatu dochodzi, gdy ktoś przytacza inny tekst bez zaznaczenia, że nie jest jego autorem. Niektórzy kopiują cały tekst i podpisują się pod nim, tak jakby sami go stworzyli. To jest niezgodne z prawem!

źródło: http://edukacjamedialna.edu.pl/

Gimnastyka dla mózgu !!!

Mózg to najwspanialszy i najpotężniejszy komputer. Posiadamy go na wyłączność i to od urodzenia. To on sprawia, że jesteśmy wyjątkowi. Jest niewiele większy od grejpfruta. Waży ok. 1500 gramów. Tylko tyle, czy aż tyle? Dzięki połączeniom pomiędzy komórkami nerwowymi-synapsom-możemy się uczyć. I to właśnie stanowi o jego potędze! Dbamy o ciało, szlifując formę i rzeźbiąc figurę na siłowni, często zapominając o gimnastykowaniu ... umysłu?!?! A można to robić nie wychodząc z domu!? Zacznijmy od drobnych i prostych ćwiczeń. Z pełnym przekonaniem i ... zawodowego punktu widzenia polecam CZYTANIE jako pierwsze ćwiczenie.

"Książka to lekarstwo dla umysłu" to hasło, które już w starożytności w bibliotece aleksandryjskiej witało czytelników, zachęcając do czytania jednocześnie. Czytając, ćwiczymy nie tylko technikę czytania, ale i wiele innych umiejętności! Np. zdolność do empatii i intuicji (dzięki śledzeniu i przeżywaniu perypetii bohaterów powieści). Czytane historie pobudzają także do przetwarzania ich w umyśle. Przeczytane teksty "żyją" w nas przez jakiś czas, stymulując mózg do kreowania rzeczywistości - "kto czyta, żyje podwójnie" (U.Eco), a nawet "kto czyta-żyje wielokrotnie" (J.Czechowicz). 

Na bazie tekstów i czytania można przeprowadzić wiele ćwiczeń rozwijających nasze zdolności intelektualne, usprawniające pamięć, zwiększające zdolność do skupienia się i precyzji. Czytanie niweluje stres, wprowadzając nas w świat fikcji i fantazji. To tylko niektóre z zalet czytania, które powinny zachęcić nas do jego ćwiczenia. 

Proponujemy kilka zabaw opartych na lekturach szkolnych. Tak dla rozgrzewki.

ŁAMIGŁÓWKA LEKTUROWA

Rozwiązaniem jest tytuł książki kojarzący się z czterema wymienionymi hasłami:

1.    mur – spór – komedia – 

2.  rusyfikacja – szkoła – Marcin Borowicz –  

3.  Poznań – pamiętnik – nauczyciel -  

4.  róża – Pilot – książę – 

5.  śmierć – córka – poezja – 

6.  siostra – tragedia – maliny – 

7.  rycerz – średniowiecze – epos – 

8.  tragedia – władza – konflikt pokoleń – 

9.  bogowie – mity – Olimp – 

10. Paryż – komedia – sknerstwo – 

11.  średniowiecze – historia – rycerze – 

12.  romantyzm – duchy – dramat – 

13. Warszawa – harcerze – wojna – 

14. nowela – nauczycielka – praca u podstaw – 

15.  śmierć – nieuleczalna choroba – szpital -

16.  tragedia – miłość – Werona – 

17. czarodziej – wędrówka – przygoda - 

     

   Zapraszamy do czytania i wspólnej zabawy!